انقلاب زنانه

در طول بیش از سه دهه اخیر، به عبارتی در طول عمر حکومت جمهوری اسلامی بر جامعه ایران، زنان در ایران در یکی از بدترین شرایط تاریخی یک جامعه به سر برده اند. با توجه به ماهیت این حکومت که جنس دوم بودن زن را به رسمیت میشناسد و حقوق زنان را بصورت قانونی نیمی از حقوق مردان محبسوب میکند، و نیز با توجه به فرهنگ مردسالارانه و عرف سنتی حاکم بر جامعه که هر روزه از طریق مدیای رسمی حکومت در جامعه اشاعه میدهد، زنان یکی از وسیعترین قربانیان جامعه ایران هستند. پر واضح است در چنین جوامعی که طبیعتا نیمی از جمعیت آن را زنان تشکیل می دهند با گرفتن هویت انسانی از زنان و سرکوب مطالبات این بخش از جامعه بصورت رسمی و قانونی، رهائی و برابری هرگز معنی نخواهد داشت و این جامعه هرگز به استاندارهای یک زندگی انسانی دست پیدا نخواهد کرد.
از روز اول با توجه به کنش و واکنشهای جامعه ایران، مساله زن، هم برای حکومت اسلامی و هم در طرف دیگر قضیه برای زنان مساله مهمی تا به امروز بوده است. چرا که از همان ابتدای وضع قوانین ضد زن و سرکوب مطالبات رهایی بخش زنان، زنان زیر بار حکومت اسلامی نرفتند و این جدال تا به امروز ادامه داشته است. جنبش رهای زن یکی از قویترین و وسیعترین جنبش های اجتماعی در طول تاریخ مبارزات مردم ایران بوده که هویت انسانی، آزاد و برابر زنان در جامعه را مطالبه کرده است.

بعد از اعتراضات سال 88 که زنان صف اول اعتراضات علیه حکومت اسلامی را تشکیل میدادند و نیز اعتراضی تر شدن جامعه و همچنین دسترسی بیشتر زنان و جوانان از طریق شبکه های اجتماعی چون فیسبوک و تویتر، و حال با اپلیکیشن های گوناگون با یکدیگر، شاهد رویکرد جنبش رهایی زنان به یک انقلاب زنانه در ایران هستیم که نه تنها گامی رو به عقب برنمیدارد بلکه مطالبات خود را با گامهای بلندتر و ساختارشکنانه برمیدارد.
ما به عنوان پیشروان در عرصه جنبش رهایی زن، برای پیشبرد انقلاب زنانه در جهت دستیابی به خواسته های زنان، یکی از اولویتهای مبارزات مردم ایران را سازماندهی و تقویت موج عظیم جنبش آزادی و برابری می داند.
انچه مسلم است هسته اصلی و پایگاه قدرت این جنبش را نیروی جوانان به خصوص زنان جوان تشکیل میدهد، نه هیچ جناح و دسته ای از حکومت جمهوری اسلامی و مدافعینش.
تاریخ به وضوح نشان داده درهمه جوامعی که در آن انسانها به حق و حقوق خود به صورت قانونی دست یافته اند، همواره مبارزاتی پیشرو و پرتلاش برای رسیدن به خواسته های آن جامعه صورت گرفته است.
لذا آنچه نیاز مبرم جوامع کنونی علی الخصوص جوامعی با تبعیض فاحش بر زنان چون جامعه ایران است، مبارزه برای برابری کامل و بدون قید و شرط زن و مرد در همه سطوح است. و یکی از ملزومات این مبارزه هر چه بیشتر و سازماندهی شدن نیروی انسانی حول مطالبات این جنبش است.